Kronike nga Tirana metropolitane

U çova rreth orës 8:00 të mëngjesit, kisha 1 orë kohë për të nxituar për në punë, ku më priste një klient shumë i rëndësishëm nga Austria. Fatmirësisht me oraret e përcaktuara nga KESH, dritat hiqeshin ose nga ora 9:00-12:00 ose nga ora 12:00-15:00. Gjithsesi ajo që më interesonte ishte se përpara 9-tës do të mund të bëhesha gati qetësisht e nuk do të dridhesha nën rrobëdeshambrin e peshqirtë nëpër pllakat e ftohta të banjos, siç më ndodhte dikur. Zgjatem të hap abazhurin pranë kokës sime. Qëkur një ditë papritur nisi të ngrihej një pallat 12 katësh disa metra larg pallatit të ri ku unë banoja, unë dhe bashkëshorti im vendosëm t'i mbanim grilat e dhomës mbyllur, për të shmangur soditjet e ndonjë kuriozi të papunë prapa perdeve të apartamentit përballë. Abazhuri nuk u ndez. U zgjata të provoja tjetrin nga ana e tim shoq. Asgjë. “Paskan ikur dritat” i thashë me gjysëm zëri B.-së që ende mundohej të shtynte gjumin sa më shumë të ishte e mundur nën kuvertën lejla Blumarine, të cilën e kisha blerë të kombinohej me kafen e errët të murit prapa kokave tona. Për tu risiguruar nëse kishin ikur vërtetë dritat apo kishte rënë çelësi i apartamentit, vrapova zbathur gjysëm zhveshur nëpër korridorin e gjerë drejt derës së jashtme. Përtej syrit magjik ishte errësirë. Hap derën dhe zgjas kokën jashtë, e pothuajse trembem nga zëri i fortë i fqinjes të cilën as nuk e vura re tek qëndronte në cep të shkallëve.
“Është djegur transformatori, si duket nga luhatjet e tensionit”
Më mirë të dëgjoja drejtorin e KESH-it të reklamonte kufizime të reja oraresh, sesa atë fjali që fqinja e nxorri me zërin e saj kumbues, që nën ekon e shkallëve të boshatisura, më drodhi komplet sikur të isha zgjuar nga ato alarme prove që na bënin në kohën e diktaturës. Kur digjej transformatori do të thoshte se dritat mund të mos vinin për disa orë, qoftë edhe për një ditë të tërë, kjo varej sesa i rëndë ishte difekti apo sa i zënë me punë ishte tekniku atë ditë. E dëshpëruar mbylla derën dhe nxitova drejt banjos. Më duhej të bëja patjetër një dush për trupin. Një dush të nxehtë të më zgjonte, duhej të ndihesha e freskët, gati për takimin më të rëndësishëm në punën time gjatë këtij viti. Falë zotit flokët i kisha krehur një nate më parë. Lëviza rubinetin e vaskës së blerë rreth 2000 euro tek Porcelanosa, dyqani më luksoz i hidraulikeve në Tiranë. Nga vrima e argjendtë, doli pa zhurmë një rrëke e hollë uji. Mos! Kisha harruar, kur nuk ka korrent, nuk punon as pompa. U sorrollata në banjo. Të paktën të laja fytyrën. Në shtëpinë e vjetër gjithmonë mbanim një kovë të madhe të mbushur më ujë dhe një kokme plastike për raste të tilla, por në banjon time të arreduar sipas revistës “El Mueble” kjo nuk mund të ndodhte. Unë nuk lejoja kurrsesi që një plastike e blerë tek tregu i Çamëve të prishte stilimin tim plot shije deri në perfeksion. E vetmja zgjidhje ishte të përdorja ujë të pijshëm nga ai që frigoriferi im Elektrolux e ka me shumicë, mjafton të ulja një dorezë-se të vogël me cepin e gotës dhe Voila’!. Mbusha pothuajse një tas të madh plastik dhe nisa të shpëlaja fytyrën në lavamanin Electrolux të guzhinës. Tashmë ç’rëndësi kisha ku e laja fytyrën kur as në pasqyrën e banjos nuk mund të shihja më qartë falë dritares së vogël të vendosur në një cep pranë vaskës dhe ndriçimit të dobët jashtë. Pasi mbarova së lari përciptazi lëkurën prej ujit të ftohtë, dhe pasi aplikova kremërat më të fundit të linjës Shiseido për fytyrë të thatë të blerë rreth 300 Euro në Selfridges të Londrës, u ula pranë dritares së madhe të dhomës së ngrënies dhe aplikova tualetin. Ishte e vështirë të shihje qartë lëkurën nën atë vrenjtësi dimri.
“Kot e morrëm shtëpinë jug-perëndim. Nuk ka fare diell në mëngjes” - i ankohem bashkëshortit i cili po mundohej të rruhej nën refleksionin e pastër të një kutie metalike Christian Dior, ku mbaja syzet e mia të diellit.
Ai ndalon, bëhet gati të përgjigjet, pastaj tund kokën lehtë e vazhdon sërish, i qartë se çdo koment i tij do të ishte i padobishëm përballe fytyrës sime të rrudhosur nga stresi që më kishte përshkruar. Pavarësisht se nuk arrita të bëja as dush, ora çuditërisht kishte shkuar 8:33. E vetmja gjë që më bëri të lumtur ishte aftësia ime për të organizuar sipas ngjyrave dhe materialeve dollapin e murit. Në errësirë arrita të përzgjidhja me prekje kostumin që do të vishja në takim dhe këpucët. Në 8:40 isha gati. Kisha 20 minuta kohë për të nxituar me makinë nga Piazza ku banoja tek European Trade Center ku ishin zyrat e mia. “Për 20 minuta, shkoj e vij dy herë” mendova me vete teksa prisja tek dera bashkëshortin tim, që ndryshe nga unë e pati më të vështirë të gjente rrobat e tij, duke përfunduar me një kollare blu mbi një këmishë kafe. Rruga për në daljen e pallatit ishte më e gjatë seç e mendoja. Kishim marrë shtëpi në kat të 11-të sepse ashtu do t'i gëzoheshim pamjes së Tiranës nga lart, por edhe oborrit-tarracë të dupleksit tonë. Shkalla ishte në errësirë të plotë dhe unë duhet të orientohesha me një dritë të zbehtë të ekranit të celularit tim Nokia. Dola pas 8 minutash nga pallati, pasi kisha zvarritur takat e larta të këpucëve të mia Ferragamo shkallëve, duke u munduar të gjeja si një e verbër me shkopin e saj, fundin e çdo shkalle. Kur zbres poshtë ndahem me tim shoq dhe drejtohem tek makina ime, Peugeout e blerë fringo e re vetëm një vit më parë. Im shoq e mbante benzin e tij Avant-garde në garazh pasi sipas tij “benzat vidheshin më shpesh”. Iu afrova makinës me nxitim, por sapo u bëra gati të hapja derën, pothuajse sa nuk rrëzova çantën në tokë kur shoh që në vend të pasqyrës nga ana e majtë ishin disa tela që vareshin të këputur kafshërisht. “Po pse duhet të më ndodhte mua xhanëm??” dhe “Pse sot?”. U ula e drobitur në sedilje, edhe pse dita ende s'kishte filluar. Shoh orën. 8:54. Kisha gjashtë minuta kohë. Ndez makinën dhe ende pa hequr frenat e dorës i jap nxitimthi nëpër një rrugicë të ngushtë. Por nuk do të arrija të dilja në rrugën kryesore, kur përballë meje u shfaq një BMV X5 e zezë me xhama të errët edhe pse ato ishin ndaluar me ligj nga qeveria aktuale. Me zor arrija të dalloja tullën e një shoferi që duhet të ishte rreth të 30tave, me qafë të zhdukur në dhjamin që i rridhte nga një këmishë e errët. Ai ishte futur në kundravajtje në këtë rrugicë një kalimshe, po kjo s'do të thoshte që ai të lëvizte. Jo jo, aspak. Ai u mbështet tek sedilja e tij e gjerë pa lëvizur, i sigurtë se duhet të isha unë ajo që duhej të ecja indietro. I bie burisë dhe me gjuhën e duarve i them te shtyhet. Ai përgjigjet në diçka të paktupueshme që dukej më shumë si e sharë. E kuptova që ishte i acaruar pasi fytyra e tij kishte marrë një ngjyrë panxhari dhe nga momenti në moment dukej sikur do t'i shpërthenin damarët e gjakut nëpër fytyrë. Ora 9:00. Nuk kisha kohë te bindja Tullacin Pa Qafë, dhe ktheva kokën për të studiuar rrugën e indietros. Ishte rrugicë e ngushtë, anash kisha makina të parkuara rradhaz, në fund më duhej të bëja edhe një kthesë. E pamundur. Asnjëherë nuk shquhesha për indietro të sigurta. Hap derën e makinës, zgjatem jashtë dhe duke u munduar të ruaja qetësinë edhe pse tashmë e kisha harruar si emocion, i kërkoj të zmbrapset.
“Unë??” m'u kthye ai duke drejtuar gishtat e trashë të mbushur me unaza floriri drejt vetes.
“E para jeni futur në një rrugë njëkalimshe, e dyta jam tmerrësisht shumë vonë për punë dhe e treta ju e keni më të lehtë për të ecur indietro pasi jeni më afër rrugës”
“Ti po më trego mu kshu si ecet, hë zogu?” dhe qesh e nëpër dhëmbë dalloheshin tunele të vogla e më të errëta se shkalla ime e padritë.
Nuk kisha asnjë shans ta bindja, dhe nëse vazhdoja isha e sigurtë se në fund ai do të më kërkonte edhe numrin e telefonit. Po po, për keta lloj tullacës të paqafë, nje flirtim me femrat nuk kish sesi kuptohej pa arrogancën. Ec ngadalë indietro por vetëm sa i hodha një sy të shpejtë orës elektronike tek kroskoti, dhe ja, zhurma çjerrëse e gërvishtjes së pasqyrës sime tjetër me pasqyrën e një Golfi përbri. “Mos dhe një tjetër” Ora ishte 9:12. Tashmë nuk kisha kohë të qaja të dy pasqyrat e mia sakate. I telefonoj sekretares dhe me një shpejtesi paralel me atë me të cilën u zhduka nga ajo rrugicë, i shpjegova se do të isha aty për 10 minuta. I dhashë si e çmendur deri tek bashkia, kur papritur një polic i mbështetur pas një motorri në mes të fillimit të bulevardit, ma bën me dorë të ndjekë rrotullamen.”JOoooooooooooooooooooooooooooo”. Askush nuk më kishte thënë se ishte bllokuar bulevardi. Asnjë televizion apo radio nga ato që transmetojnë pafund muzikën më të fundit të Eurostar nuk më lajmëroi se papritur do të gjendesha përballë një burri të shëndoshë me një kapele të shtrembër blu që i mbështetur në motorrin e tij, as nuk donte t'ia dinte që unë isha 15 minuta me vonesë në takimin më të rëndësishëm të karrierës sime. Të asaj karriere që më në fund po ia shijoja frytin që kur vendosa të kthehesha në Shqipëri pas disa vitesh jashtë shtetit. Tani për të arritur në zyrat e European Trade Center, ndërtesa më luksoze shumëkatëshe me xhama e ndërtuar prapa Piramidës, më duhej t'i bija nga rruga e Elbasanit. Ose më saktë të përpiqesha t'i bija nga rruga e Elbasanit, pasi përballë meje në rrugicën që lidhte rreth-rrotullimin e Skënderbeut me rrugën time, ishte një varg i palëvizshem makinash.”Çfarë po ndodh, ka punime në bulevard?” Pyes takstistin me pamjen më të paqtë në këtë trafik që po qëndronte përbri meje.
“Nuk ka punime jo, po seç janë zënë ata të ndërtimores me ktë policinë bashkiake ene kan blloku fare bulevardin, se nga nji anë i shkatërrum komplet, nga ana tjetër trafik” m'u përgjigj ai duke thithur një cigare mes gishtave të tij të verdhë.
“Seç ka dhe një koncert ktej nga sheshi Skënderbej” foli pasagjeri i ulur përbri tij.
Sa mirë, mendova me vete. Përveç bllokimit të rrugës kryesore, tashmë do të kisha me playback kolonën zanore të mallkimeve të mia, që nisën të më rridhnin nga goja, të shara që do të ngrinin pupthi nënën time, e cila gjithmonë më fliste për etiketë. Fuck Etiketën! Dhe u mbështeta tek timoni, ndërsa me një dorë lëvizja butonin e radios. Në një stacion një gazetar thoshte se partitë kishin prishur marrëveshjen dhe zgjedhjet lokale mund të mos mbaheshin në datën e paracaktuar. Një tjetër fliste për thashethemet më të fundit nga bota e vipave shqiptarë. “Çiljeta është bërë sërish shoqe me Zajminën” dëgjoja zërin e qeshur të spikeres, ndërsa sytë e mi ishin hutuar në bishtin e një Seat-i të palëvizshëm përpara meje. Ora 9:34. Një msg nga im shoq niste me një të sharë “Mu ca k…në trafik”. Qesha, edhe pse nëse dikush do të më fliste në atë moment, do t'i përgjigjesha me hungërima si një qen roje, gati për të sulmuar këdo që nuk më jepte një zgjidhje sesi mund të arrija në atë moment në punë. Në 9:48 ishte tek semaforët e fikur të rrugës së Elbasanit. Polici i vetëm i qarkullimit kishte ndaluar një makinë me targa Kruje dhe po i kontrollonte dokumentat, ndërsa dhjetëra të tjera silleshin nëpër urë si makina elektronike, duke rregulluar vetë trafikun me stilin “I pari unë, pastaj të tjerët”. Teksa mundohesha të lëvizja, një çunak rom i imët rreth të 13-ave më del përpara dhe i hedh ujë xhamit të makinës, e më pas mbëshetet për ta larë.”Ik m'u largo! Mos ma la xhamin, nuk dua!" bërtisja unë nga brenda. Një njeri tjetër do të ishte trembur nga ajo fytyrë e imja, por ai këmbëngulës dhe mospërfillës vazhdonte të fërkonte leckën e qelbur nëpër xham. Si të mos mjaftonte kjo, dy femijë 7-8 vjeçarë vrapojnë duke u mbështetur tek dyert e makinës dhe nëpër buzët e tyre lexoja “na jep nonji lek”. I bie burisë fort, shumë fort, për t'i larguar, e hap pak xhamin dhe nis t'i ulëras me sa kisha fuqi të largoheshin. “M'u zhdukni nga sytë se nuk iu jap asgjë”!. Ai më i madhi afron gojën tek xhami, buzëqesh dhe me zë të ulët më kthehet “ hajt të q…njëherëë”. Mbylla xhamin dhe shtypa gazin e nervozuar por nuk munda të ecja as dy hapa kur ndjej hijen e një trupmadhi në dritaren anësore. Një polic i gjatë ma bën me dorë të ndaloj diku tek lodrat e rrugës së Elbasanit.
Ora 9:52. Kisha frikë të hapja mesazhet e sekretares dhe vetëm i dërgoja të njëjtën sms “Erdha te betohem nuk është faji im thuaj shefit”. Polici trupmadh vjen i qetë drejt meje sikur e gjithë bota të vërtitej rreth tij dhe kapeles së tij blu.
“Dokumentat!”
“Per çfarë?” e pyes unë.
“Për atë buri që i re. Ku jemi këtu? E di që ç'orienton trafikun?
Ah! Unë ç'orientoj trafikun? Më fal zoti polic, ke pjesë të trafikut ç'orientoj. Pjesën që s'ka semafor, pjesën kur ti kontrollon dokumentat dhe lë qarkullimin në kaos, pjesën kur unë nuk jam e qartë nëse arrij t'i shkoj ndonjë rruge deri në fund apo përsëri do të më dalë ndonjë kolegu juaj i mbështetur në motorr duke ma bërë me dorë si një zonjëzë plakë të gjej një rrugë tjetër, më të ngushtë, më të tmerrshme, më kaotike, për të mos arritur kurrë në punë!!!!!!!!AAAAAAaaa ora 10:02 minuta.Këto i mendova, nuk ia thashë policit, i cili hulumtonte në dokumentat e mia sikur do të gjente ndonjë të fshehtë kombëtare. Rreth meje makinat vazhdonin ti binin burisë. Buri majtas, djathtas, të shara, frenime, njerëz që hidhnin hapat si në vals, dy para një prapa, të pasigurtë nëse duhet të kalonin apo jo.
“Më fal zoti polic, ju nuk i dëgjoni këto buri të tjera?”
“Mos më trego mue për punën time” u kthye ai me një theks të ashpër verior. Më ktheu dokumentat dhe më pas më dha një nënqeshje sikur jeta ime të varej nga verdikti i tij. “Mos i bie më burise se gjoba shkon deri në 100 mijë lekë, e di ti apo s'e di?”
Kjo ishte shprehja më e preferuar e policëve kohët e fundit që kur mësuan se sa më të larta të ishin gjobat, aq më shumë përqindje merrnin.
“Se mos dukesh nga ato që ta fal 100 mijë lekshin ti” vazhdoi ai dhe qeshi përballë fytyrës sime të habitur nga ky koment i pakuptimtë. Ora 10:08 minuta. Celulari kishte pushuar tashmë, ndërsa unë pothuajse arrita. Shkel gazin sërish dhe më në fund për 2 minuta më del përballë hyrja anësore e ETC ku ndodheshin zyrat e mia. Ndaloj, hap pasqyrën sipër meje për të kontrolluar edhe njëherë veten. Rimeli Estee Lauder waterproof kishte rënë pak nga lotët e nervave teksa prisja në trafikun e rënduar. Buzëkuqi Nars ishte zhdukur nga turfullimet, ndërsa fytyra ishte më e zbehtë dhe e pluhurosur saqë mezi dallohej efekti i kremit Shiseido dhe pudrës Laura Mercier. Futem në ashensor. Ora 10:11. Kisha menduar çdo lloj fjalie që do të thoja gjatë një ore që endesha nëpër rrugët e Tiranës, ndërsa tani truri më ishte zbrazur pothuajse fare. U futa në ashensor, shtypa numrin 13 dhe u mbështeta në një cep, pa asnjë shprehje në fytyrë. Në kabinë ishin edhe dy vajza rreth të 20-tave, punonjëse të një kompanie dy kate poshtë meje.
“Dje u kënaqa shumë. Shkuam hëngrëm darkë tek një restorant kinez” tha një vajze simpatike bjonde, teksa vështronte veten në pasqyrën e ashensorit.
“Po pastaj çfarë bëtë?” e pyeti një brune kaçurrelse e bëshme, nën xhaketën e së cilës dallohej vija ndarëse e gjoksit.-“Pastaj takuam ca shokët tanë në një kafe, ndenjëm aty pak dhe ikëm në pub. Unë kujtoja se pubet do të ishin bosh të mërkurave, po jo mi, kishte gjithë ato studentë. Po ti ça bëre?
“Unë dola, është hapur një shtëpi vere fantastike. Të pëlqejnë flokët e mia?
“Shumë, ku i leve?’
“Tek parukierja ime kishte marrë ca bojëra yll nga Italia.
“Dhe unë do krihem se shih si më janë bërë flokët” vazhdoi bjondja, ende e fiksuar pas pasqyrës. Më pas, pa kthyer kurrizin drejtohet nga mua.
“Më pëlqen shume çanta jote. Firmato?””Fendi, e blerë në Itali” i përgjigjem me gjysëm zëri, çuditërisht ndryshe nga herët e tjera kur unë me dëshirën më të madhe reklamoja ato që i blija me aq qejf në pazaret e Milanos, Londrës apo New yorkut”.
“Lum si ti”
“Eh, disa kanë fat- shtoi kaçurrelsja duke më parë me bisht të syrit dhe të dyja u larguan kur ashensori ndaloi në katin e 11-të.
Në orën 10:15 isha ne zyrë. Sapo futem në hollin e madh, shoh fytyrën e vrenjtur të drejtorit tim që sapo përcillte nga zyra klientin austriak. E njihja atë zemërim shumë mirë. Herën e fundit që e pashë kështu, ishte kur hoqi nga puna një kolegun tim pasi e kishte kapur duke vjedhur nga llogaria e njërit prej klientëve tanë. Marr frymë thellë dhe pa u përshëndetur me austriakun, turrem drejt e tek drejtori. “Boss, I am so sorry, but honestly it was beyond my control”
“This is intolerable” më përgjigjet ai në anglisht me theksin e tij të rëndë grek. Normal që ishte e patolerueshme për atë i cili jetonte në Tiranë prej 3 muajsh, në hyrjen tjetër të ndërtesës në një apartament 2200 euro metri katror, me një gjenerator gjigand, i cili pasditeve i kalonte tek palestra e Sheratonit dhe fundjavët me familjen e tij në Athinë.
“I expected you here, and you were not, therefore I will give you a day off, because honestly I don’t need you here today”
“I can’t” iu përgjigja duke u mbajtur pas murit pothuajse e pafuqishme për të qëndruar në këmbë.
“What?” të dy burrat e gjatë më panë të çuditur për përgjigjen time.
I shpjegova se nuk mund të hipja më në makinë, të ecja në atë trafik, të ngelja dhe disa orë nëpër rrugët e pluhurosura të qytetit, të ngjitesha 13 kate në pallatin-errësirë të timin, të rrija në shtëpi e shtrirë duke parë tavanin me sy e duke persekutuar veten se kisha humbur takimin më të rëndësishëm të karrierës sime. Dhe nëse ai ishte më i rëndesishmi, ç’vlerë do të kishin te tjerat.
“I don’t understand you” vazhdoi ai dhe bëri të ecte.
“Dhe s'do ta kuptosh përderisa këtu në këtë vend ke kaq pak që jeton. Dorëzohem, nuk e kontrolloj dot jetën time. Nuk i kontrolloj dot këta njerëz, nuk e di si do të zgjohem nesër shef, nëse do të jem sërish vonë në punë. Nuk e di nëse shtëpia ime prej 900 euro metri katror në zonën më të mirë të Tiranës do të gdhihet në dritë apo errësirë, apo një fuçi uji e vendosur në tarracë do të çahet, nuk e di cili kokëderr do të vendosë të hyjë sërish kundravajtje në rrugicën time apo çfarë sherri të rradhës do të kenë policët bashkiakë me ata të ndërtimit. Sinqerisht nuk e di çfarë do të ndodh.
Ai u zbut në fytyrë, mori një pamje prej babaxhani pastaj m'u afrua sikur do të më përkëdhelte kokën. “Dakord, e kuptoj qe je e stresuar, por kjo është hera e fundit që më rrëfen për surpiza të tila dhe humb takime kaq të rëndësishme. Mr. Weisz do të jetë edhe nesër në Tiranë, por tani ka punë dhe mund të takohemi sërish.
“Okay” iu përgjigja unë edhe pse nuk isha e sigurtë se e kishte kuptuar thelbin e fjalimit tim alla-hollivudian, se në këtë qytet nuk ka herë të fundit, nuk ka axhenda. Tirana është një Kinder Supriza gjigande, me ëmbëlsinë e çokollatës për ata që kane lindur e rritur këtu, por që sa herë e kafshon , të del një lojë e re sikleti, copëzat e të cilës ose arrin t'i bashkosh ose i le ashtu të hapërdara. Spontane. E vetmja gjë e sigurtë në kete qytet ishte takimi im i ardhshëm me parukieren, të nesërmen në oren 18:00. Që edhe mund ta ndryshoja për tani. Meqë kisha nje ditë pushim si dënim për mungesë korrektese dhe organizimi. Ose do të shkoja të harxhoja disa lekë nga të kompanise së tim shoq tek ndonjë dyqan veshjesh të shtrenjtë, shumë të shtrenjtë, të humbja nëpër cohërat e buta, duke kujtuar shkëlqimin e dyqaneve të Milanos, Parisit, apo New York-ut, e duke ëndërruar se thellë thellë i përkas asaj bote e jo kësaj këtu.